Της Ματίνας Παπαχρηστούδη
Σε αυτή τη χώρα που στα δύο έχει σχιστεί… Παραφράζοντας το
στίχο του διάσημου τραγουδιού Αυτούς τους έχω βαρεθεί που λες και γράφτηκε για
την Ελλάδα του σήμερα, καταστάσεις, πρόσωπα, ενέργειες και στάσεις είναι
ξαφνικά απόλυτα κατανοητά.
Ουδεμία έκπληξη προκαλεί η στάση, για παράδειγμα, του
πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών και προέδρου του Εποπτικού Συμβουλίου της
ΝΕΡΙΤ Θ. Φορτσάκη ο οποίος καταπατά ανοιχτά τους ελληνικούς νόμους. Τόσο στο
Πανεπιστήμιο όσο και στη ΝΕΡΙΤ. Θα ήταν αστείο να υποστηρίξουμε πως ο Θ.
Φορτσάκης δεν γνωρίζει τι προβλέπει ο νόμος δημιουργίας της ΝΕΡΙΤ, ότι δηλαδή η
σύνθεση του οργάνου στο οποίο προΐσταται είναι πλέον έκπτωτη.
Κι όμως, με νύχια
και δόντια, έχοντας πλήρη επίγνωση των πράξεων και δηλώσεών του, τραβάει
την κατάσταση στα άκρα. Ο λόγος φανερός. Διατηρεί δύο θέσεις,
ίσως δύο μισθούς, είναι ένας από αυτούς που σε καιρό κρίσης, φτώχειας και
θανάτου, κρατιέται στην αφρόκρεμα της κοινωνίας. Για τις θέσεις του και την
όποια εξουσία επί πραγμάτων και προσώπων, η καταπάτηση των νόμων είναι μια
επιλογή.
Ή του υφυπουργού Εσωτερικών, Αργύρη Ντινόπουλου, πρώην
δημοσιογράφου ο οποίος χωρίς αιδώ δηλώνει πως επιλέγει το ταμείο ασφάλισης των
δημοσιογράφων και όχι των βουλευτών (Δημοσίου) επειδή κι αυτός ψήφισε την
κατάργηση του ταμείου του Δημοσίου. Η υπόθεση αυτή αποκαλύφθηκε την περασμένη
εβδομάδα προκαλώντας μεγάλες αντιδράσεις. Είναι δυνατόν βουλευτής, νομικός και
πρώην δημοσιογράφος να αιτείται να ασφαλιστεί στο ταμείο των δημοσιογράφων με
το χαμηλότερο ασφάλιστρο, αυτό των ανέργων; Είναι δυνατόν να μην έχει πληρώσει
μέχρι σήμερα ούτε ευρώ σε αυτό το ταμείο, τον ΕΔΟΕΑΠ αν και έχει χρησιμοποιήσει
τις υπηρεσίες του; Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης αποκαλυπτόταν μια
τέτοια υπόθεση, ο υπουργός θα είχε εξαναγκαστεί σε παραίτηση, αν δεν
παραιτούνταν μόνος του. Στην κυβέρνηση Σαμαρά ουδείς αντέδρασε.
Λογικό, αν σκεφθεί κανείς πως υπάρχουν υπουργοί για τους
οποίους αποκαλύφθηκαν στοιχεία και κατηγορίες ότι τα «έπαιρναν» αλλά και πάλι
το σαμαρικό κυβερνητικό μπλοκ δεν αντέδρασε.
Δεν πρόκειται για κάποια ντροπή για την οποία πρέπει να τους
εγκαλέσουμε, ούτε για κάποια παραβίαση ηθικών αρχών. Οι άνθρωποι αυτοί,
«υπαλληλίσκοι», όπως λέει και ο στίχος, έχουν επιλέξει. Θα κάνουν τα πάντα και
ακόμη περισσότερα αν χρειαστεί, αρκεί να διατηρήσουν τους μισθούς τους, τα
προνόμιά τους, την εξουσία τους. Θα ψηφίζουν οτιδήποτε καταστροφικό για τους
πολλούς, για την κοινωνία, για τους ανθρώπους, δεν θα κουνήσουν ούτε βλέφαρο
από τις χιλιάδες των αυτοκτονιών, δεν θα λυπηθούν τους ανέργους, τους
συνταξιούχους. Ίσα-ίσα, όσοι περισσότεροι υποφέρουν τόσο αυτοί και όμοιοι τους
έχουν πιθανότητα να διατηρηθούν στην ξεχωριστή κάστα.
Δεν πρόκειται για τους γνωστούς ενσωματωμένους, την κυρίαρχη
ελίτ των προηγούμενων χρόνων, της κάστας εκείνης που πάντα βρισκόταν απέναντι
στην κοινωνία, εκπαιδευόταν γι’ αυτό σε ειδικά σεμινάρια. Δημοσιολόγοι και
συνεργάτες στα ΜΜΕ, Πρετεντέρηδες, Μπάμπηδες και Πάσχοι δεν χρειάστηκε να
επιλέξουν. Ήταν εξαρχής υπόδουλοι στην κυρίαρχη πολιτική προκειμένου να
προωθήσουν την ενσωμάτωση άλλων.
Σε αυτή τη χώρα που στα δύο έχει σχιστεί, υπάρχουν πλέον
αυτοί που τρέχουν να ενσωματωθούν, θεωρώντας πως θα γλιτώσουν. Σαν εκείνο τον
συνδικαλιστικό εκπρόσωπο εφημερίδας που προσκαλεί τον εκδότη σε γενική
συνέλευση για να συναποφασίσει ανακοίνωση υποστήριξης της εταιρίας του, ή
εκείνους τους υπαλληλίσκους που θα γλείψουν, θα συρθούν, θα ρουφιανέψουν
προκειμένου να αποκτήσουν μια θέση αορίστου χρόνου στη ΝΕΡΙΤ.
Πηγή: «e-dromos»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου