Χειρότερα και από καρκίνο: Η επάρατος νόσος της ιατρικής απληστίας

Του Πέτρου Αργυρίου

Στο βιβλίο μου «Τι δεν σας λένε οι Γιατροί» περιέγραφα δομικά ζητήματα σε σχέση με τις επικρατούσες προσεγγίσεις στην αντιμετώπιση του καρκίνου.

Αυτό που δεν κατέδειξα είναι ένα φαινόμενο το οποίο έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια συστημικό: αυτό της διαφθοράς που επάγεται από την επιρροή και τη διείσδυση των φαρμακευτικών συμφερόντων στην Ιατρική και στο ιδιαίτερα προσοδοφόρο για αυτές πεδίο του καρκίνου.

Τα οικονομικά μεγέθη του καρκίνου είναι τεράστια: μόνο στις ΗΠΑ τα συνολικά ιατρικά κόστη (για το 2010) των καρκίνων έφθαναν τα 126 δις δολάρια ενώ η ετήσια παγκόσμια οικονομική επίπτωση των καρκίνων έχει ξεπεράσει το 1 τρις με το παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν να είναι στα 71 τρις, κάνοντας τον καρκίνο με διαφορά την πιο ακριβή νόσο. Και όλα αυτά τα νούμερα αυξάνονται δραματικά κάθε χρόνο.

Το μέγεθος της «πίτας» του καρκίνου οφείλεται εν μέρει και στη διαφθορά, ενώ σημαντικό κομμάτι της που είναι δύσκολο να εκτιμηθεί ακριβώς ροκανίζεται πάλι από τη διαφθορά.

Δεν μιλάμε για περιστασιακά κρούσματα αλλά για μια βαριά βιομηχανία ιατροφαρμακευτικής διαφθοράς.

Σε χώρες δε με εγκατεστημένο το καθεστώς της κλεπτοκρατίας, η διαφθορά προφανώς και καταβροχθίζει μεγαλύτερο κομμάτι της μεγάλης πίτας του καρκίνου από ότι είθισται σε χώρες με κάπως λειτουργικούς θεσμούς. Και οι λόγοι είναι περισσότεροι του ενός:

Σε τέτοιες χώρες όπως η Ελλάδα, οι ελίτ έχουν το προνόμιο της άτυπης ή της θεσμοθετημένης ασυλίας.

Στο συντεχνιακό ελιτισμό των Ελλήνων γιατρών πχ, η ασυλία είναι άτυπη μεν αλλά εξίσου αποτελεσματική με αυτή των πολιτικών, αφενός γιατί το νομικό πλαίσιο δεν είναι επαρκές καθώς τα ιατρικά εγκλήματα είναι ιδιότυπα και μπορεί να είναι διπλά και τριπλά (μια απλή πχ περίπτωση «λαδώματος» δεν επιβαρύνει μόνο οικονομικά τον πολίτη καθώς το κόστος της τελικά μετακυλίεται σε αυτόν αλλά μπορεί να απειλεί άμεσα ή και έμμεσα τη ζωή του) και αφετέρου γιατί τα πειθαρχικά όργανα κάνουν τα στραβά μάτια υπερασπίζοντας τη συντεχνία τους εις βάρους της δημόσιας υγείας.

Δεν μπορεί άλλωστε να υπάρξει εύκολα βιομηχανία διαφθοράς χωρίς μια βιομηχανία συγκάλυψης.

Ένας άλλος παράγοντας που ενθαρρύνει την ιδιότυπη ιατρική διαφθορά είναι πως κάποιες καταστάσεις δίνουν δύναμη ζωής και θανάτου στους ιατρούς και μέσω αυτής μπορούν όταν το επιθυμούν να τρομοκρατήσουν τους  πολλαπλά ευάλωτους ασθενείς και τις συναισθηματικά ευάλωτες οικογένειες τους.

Λίγα έχουν γίνει για να αντιμετωπιστεί η ιατρική εγκληματικότητα στην Ελλάδα.

Η ηλεκτρονική συνταγογράφηση καθυστέρησε υστερόβουλα μερικές δεκαετίες και από μόνη της δεν αρκεί για να σπάσει το απόστημα της ιατρικής διαφθοράς.

Η υπαγωγή στο καθεστώς του μνημονίου μπορεί μεν να πετσόκοψε τα κόστη της δημόσιας υγείας και συνεπώς και το κόστος της ιατρικής διαφθοράς στα απόλυτα νούμερα της, από την άλλη όμως εξώθησε αρκετούς από τους επίορκους σε ακόμη επιθετικότερες εκβιαστικές συμπεριφορές ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν τον επιδεικτικό τρόπο ζωής τους (χαρακτηριστικό το πρόσφατο αυτό παράδειγμα).

Άλλωστε το ίδιο το καθεστώς του μνημονίου είχε εξαρχής ως στόχο την απαξίωση όλου του δημοσίου συστήματος υγείας για να διευκολύνει την εγκατάσταση ιδιωτικών συμφερόντων υγείας, προικίζοντας τα ενίοτε με «φιλέτα» ή έστω «ανταλλακτικά» που προέρχονται από το δημόσιο σύστημα υγείας και τους συλλογικούς μόχθους δεκαετιών που χρειάστηκαν για να δομηθεί αυτό.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κάποιοι επίορκοι γιατροί πέφτουν στα χέρια του δικαστικού συστήματος και δέχονται τιμωρίες που δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ως παραδειγματικές αν αναλογιστεί κανείς το ιδιότυπο του ιατρικού εγκλήματος.

Έτσι λοιπόν, μερικές μέρες πριν, το Συμβούλιο της Επικρατείας παύει τον πρώην διευθυντή του ογκολογικού τμήματος του νοσοκομείου «Η Παναγία» το οποίο έχει ήδη καταργηθεί, Δ. Τσαβδαρίδη.

Ο Τσαβδαρίδης υπερσυνταγογραφούσε μέχρι και το 2007 στους καρκινοπαθείς του φάρμακα εκτός ενδείξεων, με κίνητρο όπως φανταζόμαστε το προσωπικό του κέρδος.

Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε ότι ο Τσαβδαρίδης ήταν συντονιστής νομαρχιακής επιτροπής του ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη καθώς το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα κόμμα που «υπερσυνταγραφούσε» εκτός ενδείξεων σοσιαλισμό στους «ασθενείς» του για να πλουτίζει το ίδιο.

Ο Τσαβδαρίδης δεν αποτελεί εξαίρεση. Στο αντικαρκινικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης Θεαγένειο δύο διευθυντές την ίδια περίπου περίοδο μετέτρεψαν τον καρκίνο σε … χρυσορυχείο.

Η μία εξ αυτών ήταν διευθύντρια του φαρμακείου του Θεαγενείου και μετά από σχετική έρευνα βρέθηκε λογαριασμός της με πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, λογαριασμός μάλιστα που διατηρούσε από κοινού με φαρμακευτικό αντιπρόσωπο.

Η άλλη περίπτωση πρώην διευθυντή του Θεαγενείου είναι αρκετά παρόμοια καθώς βρέθηκαν σε λογαριασμούς του αδικαιολόγητα αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και η ομοιότητα αυτή γεννά το ερώτημα το αν στο Θεαγένειο είχε εγκατασταθεί ένα ευρύτερο κύκλωμα προώθησης φαρμακευτικών προϊόντων.

Κανένα από τα δύο ονόματα δε δόθηκε στη δημοσιότητα. Ακόμη χειρότερα, δε δόθηκε στη δημοσιότητα το όνομα του φαρμακευτικού αντιπροσώπου και πολύ σημαντικότερα το όνομα της εταιρίας που λάδωνε τη διευθύντρια του Θεαγενείου. 

Εκτός ενδείξεων υπερσυνταγοραφήσεις. Διευθυντές που «σπρώχνουν» με το αζημίωτο φάρμακα. Πρακτικές ναρκέμπορων όπως τις έχω ορθά χαρακτηρίσει στο βιβλίο μου «Παρά Φύση».

Στο «Παρά Φύση» αλλά και σε άρθρα μου έχει περιγραφεί πως σε άλλες χώρες τα ονόματα των εταιριών δίνονται τελικά στη δημοσιότητα και οι εταιρίες τιμωρούνται, έστω με χρηματικά πρόστιμα. Στην Ελλάδα, τις σπάνιες φορές που τέτοιες υποθέσεις φθάνουν στην δικαιοσύνη, ελάχιστα οι συνέπειες αγγίζουν τις φαρμακευτικές εταιρίες, τους ηθικούς αυτουργούς και συνενόχους στα πολλαπλά ιατρικά εγκλήματα που ζημιώνουν οικονομικά όλους τους πολίτες και απειλούν πιθανώς την υγεία των πιο άτυχων εξ αυτών.

Η σχετική ασυλία των Ιατρών και η ακόμη μεγαλύτερη ασυλία των Εταιριών δεν προοιωνίζουν τίποτε το καλό.

Φανταζόμαστε ότι το επόμενο στάδιο αυτό του είδους διαφθοράς θα μπορούσε να είναι ακόμη ακόμη και το να αγοράζουν οι φαρμακευτικές νοσοκομεία για να γράφουν τα προϊόντα τους απευθείας στους ασθενείς χωρίς την οικονομική «τριβή» των μεσαζόντων. Από τον παραγωγό απευθείας στον καταναλωτή. Ποιος ξέρει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον;

Είναι απαραίτητη η δημιουργία μιας δρακόντειας, εξουθενωτικής νομοθεσίας για τα ιατρικά εγκλήματα και η δημιουργία ανεξάρτητων ελεγκτικών μηχανισμών των ιατρικών πρακτικών.

Θεμιτή είναι και η ενθάρρυνση των ασθενών για να προβαίνουν σε καταγγελίες που στο σημερινό πλαίσιο φαντάζουν ως αυτοκαταστροφικές πράξεις, ως χαρακίρι.

Ακόμη και αν οι ασθενείς χάσουν τη μάχη με το νόσο, θα είναι μεγάλη τιμή τους να έχουν κερδίσει τη μάχη απέναντι στον επίορκο γιατρό που λειτουργεί άλλοτε σαν νομιμοφανής πρεζέμπορας και άλλοτε ως χασάπης.

Η ομερτά πρέπει να σπάσει και σε αυτό το πεδίο. Η ιατρική μαφία (προφανώς και δεν αναφερόμαστε σε όλους ανεξαιρέτους τους ιατρούς) είναι ένα ακόμη κυρίαρχο παράδειγμα ασυδοσίας και εκμετάλλευσης που πρέπει να εκθρονιστεί μια και καλή.

(Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στην Αμαλία Καλυβίνου και σε όλους τους γνωστούς και αγνώστους ήρωες που πολέμησαν έμπρακτα την Ιατρική Διαφθορά).

Πηγή: «Αgriazwa»