Αυτό που αποδεικνύουν – ξανά – οι κάλπες που στήθηκαν αυτήν
τη φορά στην Ιταλία είναι ότι μπορεί τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, σε μια
προσπάθεια διατήρησης των κεκτημένων τους, να έχουν παραδοθεί ψυχή τε και
σώματι στο δόγμα του «μονόδρομου» που προωθεί το Βερολίνο, ο λαός όμως
ακολουθεί (αναπόφευκτα) το δικό του ένστικτο επιβίωσης και αυτό δεν το κάνει
από «αδυναμία κατανόησης του προβλήματος», αλλά από ρεαλισμό.
Φυσικά, ούτε οι Βρυξέλλες ούτε το Βερολίνο είναι
διατεθειμένοι να αναγνωρίσουν τη λαϊκή ετυμηγορία. Η τακτική τους είναι γνωστή
(τουλάχιστον σε εμάς στην Ελλάδα) και επαναλαμβάνεται αυτιστικά: Η λαϊκή
βούληση ερμηνεύεται κατά το δοκούν (διαστρεβλώνεται με εξόφθαλμο τρόπο το
μήνυμα της κάλπης), η λαϊκή έκφραση «υποβαθμίζεται» καθώς η επιλογή των πολιτών
εξομοιώνεται με ψήφο «εξοργισμένων ηλιθίων» που πέφτουν θύματα ανεύθυνων
λαϊκιστών (έτσι, η ψήφος στον ηγέτη της «Κεντροαριστεράς» Πιερλουίτζι Μπερσάνι
ή στον Μάριο Μόντι είναι «συνειδητοποιημένη» και όχι αποτέλεσμα τρομοκράτησης
ενώ η ψήφος στον Μπέπε Γκρίλο είναι «τυφλή» και αποτέλεσμα οργής), και τελικά
γίνεται προσφυγή στους ωμούς εκβιασμούς, με στόχο τόσο τις πολιτικές δυνάμεις
όσο και τους πολίτες.
Πιο συγκεκριμένα, στην περίπτωση της Ιταλίας, μια σύντομη
επισκόπηση όσων γράφονται στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ τα τελευταία 24ωρα αλλά και όσων
ακούγονται από τα στόματα πολιτικών και θεσμικών παραγόντων της Ε.Ε. δεν αφήνει
πολλά περιθώρια… αμφιβολίας για τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούν τις
εκλογικές εξελίξεις στη γείτονα. Πολύ απλά, θα τις αντιμετωπίσουν όπως
αντιμετώπισαν την κατάσταση και στην Ελλάδα, τονίζοντας όμως, όπου βρεθούν και
όπου σταθούν, ότι «η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα». Παράδοξο; Όχι και τόσο…
Πρωτοφανές πλήγμα
Πράγματι, στην Ιταλία, όπως και στη χώρα μας, οι Ευρωπαίοι
«αιφνιδιάστηκαν», παρά το γεγονός ότι το αποτέλεσμα θα έπρεπε να είναι
αναμενόμενο για όποιον είχε την παραμικρή διάθεση να κοιτάξει την
πραγματικότητα στα μάτια. Στην Ιταλία, όπως και στη χώρα μας, η κάλπη επέφερε
ένα πρωτοφανές πλήγμα στα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας (και τους εταίρους τους)
αφοπλίζοντας μονομιάς όλους όσοι αποδέχονταν – με όλες τις προεκλογικές
παραλλαγές της – μια πολιτική που εντάσσεται στο πλαίσιο του περιβόητου
«μονόδρομου», ενώ ανέδειξαν παράλληλα μια «αγνώστων προθέσεων» πολιτική δύναμη
την οποία οι Ευρωπαίοι εταίροι (και οι εγχώριοι σύμμαχοί τους) σπεύδουν να
βαφτίσουν «λαϊκιστική» και να διακωμωδήσουν τα «αντι-συστημικά» της
χαρακτηριστικά. Στην Ιταλία, όπως και στη χώρα μας, οι Ευρωπαίοι ηγέτες (με
σημαιοφόρο την Άνγκελα Μέρκελ και τους συνεργάτες της) εξαπολύουν μια
εκστρατεία άσκησης ασφυκτικών πιέσεων προς τις «παραδοσιακές» δυνάμεις
προκειμένου αυτές να γεφυρώσουν τις όποιες διαφορές τους στο όνομα του
«μονόδρομου» και να συγκροτήσουν μια κυβέρνηση συνασπισμού που θα συνεχίσει να
προωθεί και να εφαρμόζει, ωσάν να μη συνέβη τίποτα, τις πολιτικές επιταγές των
Βρυξελλών.
Α ναι, προτού βέβαια φτάσουμε εκεί (στον μεγάλο συνασπισμό
της υποταγής δηλαδή), ο «θρασύτατος» Μπέπε Γκρίλο και το Κίνημα των 5 Αστέρων
θα πρέπει να τεθούν «προ των ευθυνών τους»… εξ ου και τα ψευτο-«ανοίγματα» του
ηγέτη της «Κεντροαριστεράς» Πιερλουίτζι Μπερσάνι προς τον μεγάλο νικητή των
εκλογών για τη διερεύνηση δυνατότητας κυβερνητικής συμμαχίας.
«Ευελιξία»
Βέβαια, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, παρά το γεγονός ότι ακολουθούν
έναντι της Ιταλίας την ίδια στρατηγική με αυτήν που ακολούθησαν και στην
περίπτωση της Ελλάδας… δεν παραλείπουν να επιδείξουν και μια σχετική
«ευελιξία».
Το μήνυμα προς την Αθήνα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής:
«δεν είστε αρκετά σημαντικοί για να σας επιτρέψουμε να κάνετε κάτι που μπορεί
να τινάξει το εγχείρημα στον αέρα».
Απευθυνόμενοι στη Ρώμη λένε: «παραείστε σημαντικοί για να
σας επιτρέψουμε να κάνετε κάτι που μπορεί να τινάξει το εγχείρημα στον αέρα».
Και εκεί εξαντλούνται οι διαφορές προσέγγισης. Τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και
πέρα;
Όπως καταλαβαίνετε, η άρνηση τόσο των Ευρωπαίων όσο και των
ιταλικών παραδοσιακών δυνάμεων να αντιμετωπίσουν την πικρή αλήθεια (ότι,
δηλαδή, γι’ αυτούς μπορεί να μην υπάρχει άλλος δρόμος, αλλά για τους πολίτες
όχι μόνο υπάρχει, αλλά τον ψήφισαν κιόλας) δεν έχει μόνο προεκτάσεις που
άπτονται της «πολιτικής θεωρίας».
Η άρνηση αυτή μεταφράζεται έμπρακτα στην κατάλυση της –
όποιας εναπομείνασας – δημοκρατίας. Παρά τις δεσμεύσεις του Μπερσάνι για
«επαναδιαπραγμάτευση» των δημοσιονομικών στόχων, κανείς δεν αμφιβάλει (ούτε
στις Βρυξέλλες ούτε και στην Ιταλία) ότι είναι διατεθειμένος να συμμαχήσει προς
πάσα κατεύθυνση προκειμένου να συνεχιστεί η εφαρμογή του «μεταρρυθμιστικού
προγράμματος.
Παρά το εθνικιστικό μπαϊράκι που σήκωσε προεκλογικά ο Σίλβιο
Μπερλουσκόνι, κανείς δεν ξεχνά (τουλάχιστον σίγουρα όχι στις Βρυξέλλες) ότι ο
Καβαλιέρε μέχρι πριν από λίγους μήνες στήριζε την τεχνοκρατική κυβέρνηση του
Μάριο Μόντι. Όσο για τις προθέσεις του ίδιου του Μόντι, κάθε συζήτηση είναι
περιττή. Γι’ αυτό και στην Ευρώπη πιστεύουν ότι, με την γνωστή τακτική τους, θα
καταφέρουν να υπερπηδήσουν το μοναδικό ουσιαστικό εμπόδιο (τη λαϊκή ετυμηγορία)
και να κάμψουν τις όποιες «τεχνητές» αντιστάσεις των προαναφερθέντων κομμάτων
προκειμένου να τα «βρουν» και να μην οδηγηθεί η χώρα σε νέες εκλογές Κι αν δεν
τα καταφέρουν; Κι αν ακόμη περισσότεροι Ιταλοί στραφούν στον Μπέπε Γκρίλο, όχι
τόσο για τα «vaffanculo» που εκστομίζει όσο για κάτι άλλα «χαζά» περί «άμεσης
δημοκρατίας»; Τότε ενδεχομένως τα λόγια του Μπέπε Γκρίλο να αποδειχτούν
«προφητικά» και πράγματι, όπως είχε υποστηρίξει σε συνέντευξή του στο
«ΠONTIKI», να έρθει η ώρα όπου «ένα γέλιο θα τους θάψει όλους»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου