Βήματα προς τον Ευρωπαϊκό ολοκληρωτισμό

Του Γιάννη Σιδέρη

Ο Θ. Πάγκαλος, αντιπρόεδρος της τότε κυβέρνησης, στην Βουλή τον Φεβρουάριο του 2012 σε ερώτηση του προέδρου του ΛΑΟΣ κ. Καρατζαφέρη, για δηλώσεις του στον γαλλικό τύπο περί «εθνικής κυριαρχίας» απάντησε:

”Υπάρχει η Ευρώπη των πατρίδων και η Ευρώπη των λαών. Εμείς, οι Ευρωπαίοι φεντεραλιστές, είμαστε υπέρ των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Μπορεί να διαφωνείτε, αλλά αυτό ούτε αμάρτημα είναι ούτε έλλειψη πατριωτισμού, αλλά ένα άλλο είδος πατριωτισμού”, υπογράμμισε ο κ. Πάγκαλος και πρόσθεσε: “τώρα ανακαλύψαμε τα περί εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, όταν επί τόσα χρόνια εφαρμόζαμε την κοινή αγροτική πολιτική;”

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός λοιπόν, πως οι Ελληνικές Κυβερνήσεις από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όπου ανέκραξε το ιστορικό πλέον «Ανήκομεν εις την Δύσιν», μέχρι σήμερα, ήταν πλήρως ενημερωμένες για την εξέλιξη της ΕΕ, ως έναν υπερεθνικό θεσμό, όπου απαιτεί εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών του, ως βασική προϋπόθεση για την συμμετοχή τους στην Ένωση. 

Ο κ.  Πάγκαλος, εν  τη  ρύμη  του  λόγου του, είναι αποκαλυπτικός για μια ακόμη φορά! Η ΕΕ ως θεσμός, ισχυροποιείται, υπερβαίνοντας πια τα εθνικά κοινοβούλια.

Αυτό ακριβώς είναι που βιώνουμε σε αυτόν τον ιστορικό χρόνο, ως πολίτες του Ελληνικού κράτους και ταυτόχρονα ως πολίτες της ΕΕ.

Από τον Φεβρουάριο του 2012 όπου δημιουργήθηκε ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, τα πράγματα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν. Αρκεί να διαβάσει κάποιος το Άρθρο 12 για να καταλάβει το εν λόγω εγχείρημα:

«Εφόσον είναι απαραίτητο για την διασφάλιση της χρηματοοικονομικής σταθερότητας της ζώνης του ευρώ στο σύνολό της και των κρατών μελών της ο ΕΜΣ δύναται να παρέχει στήριξη σταθερότητας σε μέλος του ΕΜΣ, κάτω από αυστηρούς όρους, κατάλληλους για το επιλεγμένο μέσο χρηματοπιστωτικής συνδρομής. Οι εν λόγω όροι μπορούν να καλύπτουν το φάσμα από ένα πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής, έως τη συνεχή τήρηση  προκαθορισμένων όρων  επιλεξιμότητας».

Η ζώνη του ευρώ λοιπόν, πάνω από εθνικά κράτη. Όποιο μάλιστα κράτος βρίσκεται σε αυτόν τον μηχανισμό, η αυστηρή επιτήρηση είναι δεδομένη. Εξάλλου και η δήλωση Μπαρόζο, είναι ενδεικτική. Διαβάζουμε από το Βήμα:

Στην ομιλία του για την κατάσταση της Ένωσης το 2012, ο πρόεδρος Μπαρόζο πρότεινε να προχωρήσει η ΕΕ προς μία ομοσπονδία εθνικών κρατών. Ανήγγειλε επίσης για το φθινόπωρο ένα σχέδιο στρατηγικής όσον αφορά την εμβάθυνση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης.

Στην ομιλία του για την κατάσταση της Ένωσης το 2012, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο τόνισε ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη για μια νέα κατεύθυνση και ένα νέο τρόπο σκέψης για την Ευρώπη.

Διατύπωσε προτάσεις για μια περισσότερο ενωμένη Ευρώπη που θα μπορέσει να ξεπεράσει την κρίση και να διατηρήσει την κυρίαρχη θέση της στο παγκοσμιοποιημένο διεθνές περιβάλλον. “Η παγκοσμιοποίηση απαιτεί μια περισσότερο ενωμένη Ευρώπη. Για περισσότερη ένωση απαιτείται περισσότερη ολοκλήρωση. Για περισσότερη ολοκλήρωση απαιτείται περισσότερη δημοκρατία,” τόνισε. Παρουσίασε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μια ‘αποφασιστική συμφωνία για την Ευρώπη’ που “απαιτεί την ολοκλήρωση μιας βαθιάς και γνήσιας οικονομικής ένωσης, η οποία θα βασίζεται σε μια πολιτική ένωση.”

Επίσης, από φέτος και για πρώτη φορά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα εξετάσει τους προϋπολογισμούς των χωρών της ευρωζώνης, πριν εγκριθούν αυτοί από τα εθνικά Κοινοβούλια, καθώς έχει το δικαίωμα να ζητήσει τροποποιήσεις τους. Το δικαίωμα αυτό απορρέει από την ενίσχυση της εταιρικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης γνωστής και ως «δέσμης δύο μέτρων».

 Θα βασίζεται, κατά Μπαρόζο, στην πολιτική ένωση λοιπόν. Και τα εθνικά κράτη; Οι εθνικές συνειδήσεις όπως έχουν διαμορφωθεί τους τελευταίους αιώνες; Μάλλον θα έπρεπε να είχαν ήδη ξεκινήσει την διαμόρφωση εθνικής Ευρωπαϊκής συνείδησης, αν ήθελαν να επιτύχει η πολιτική αυτή ένωση, πράγμα το οποίο δεν φαίνεται να έχει διαμορφωθεί στα Ευρωπαϊκά κράτη. Ωστόσο, ακριβώς μια τέτοια προσπάθεια έχει ήδη ξεκινήσει στην χώρα μας, σίγουρα ανεπιτυχώς, που αλλού, στην παιδεία.

Κλειδιά και Αντικλείδια

Η ιστοσελίδα www.kleidiakaiantikleidia.net αποτελεί επιμορφωτικό υλικό που δημιουργήθηκε το διάστημα 2002-2004. Περιλαμβάνει 34 μικρά βιβλία χωρισμένα σε τρεις θεματικές ενότητες: Διδακτική Μεθοδολογία, Κοινωνικοπολιτισμικό πλαίσιο της εκπαίδευσης και Ταυτότητες και Ετερότητες. Έχουν γραφτεί από εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, με στόχο να απαντήσουν σε ερωτήματα που τίθενται σε διαφορετικά εκπαιδευτικά πλαίσια, αλλά κυρίως στο δύσκολο πλαίσιο της μειονοτικής εκπαίδευσης.

Από εκεί διαβάζουμε: 

«…Με άλλα λόγια διαβάζοντας π.χ. τη φράση του Ομήρου εις οιωνός άριστος  αμύνεσθαι περί πάτρης θα πρέπει οι μαθητές να καταλαβαίνουν τον μεγάλο  πατριώτη δημοτικιστή και να αναγνωρίζουν  ότι αυτά θα πίστευαν και οι ίδιοι  αν ζούσαν στην εποχή του[…] Σε τι μπορεί να οδηγήσει η αγάπη των παιδιών  για την πατρίδα, εκτός από στείρα μίμηση; Ποια είναι τα  σύγχρονα αιτήματα στα οποία καλούνται να ανταποκριθούν οι σημερινοί μαθητές; Γιατί είναι λογικό πως όσο αλλάζουν οι εποχές αλλάζουν και οι απαιτήσεις  από τους πολίτες  μιας χώρας. Σήμερα λοιπόν η αγάπη των νέων για την πατρίδα θα  πρέπει  να  τους οδηγεί στην κοινωνική πρόθεση να συμβάλλουν ώστε να επιτευχθεί η ισότητα των λαών της ΕΕ».

Πρόκειται ξεκάθαρα για μια προσπάθεια δημιουργίας Ευρωπαϊκής εθνικής συνείδησης, η οποία θα υπερκαλύπτει την κρατική εθνική συνείδηση, πράγμα ίσως όχι a priori αξιοκατάκριτο. Ωστόσο, για ποια Ευρώπη μπορούμε να μιλάμε σήμερα; Σίγουρα πάντως όχι για την Ευρώπη των λαών. Και, αλήθεια, πως μπορεί ένα έθνος να συμβάλλει προς αυτήν την κατεύθυνση, όταν βάλλεται από άλλα «ισότιμα» μέλη; Κάτι πρέπει να έχει διαφύγει της πρακτικής των Ευρωλάγνων, ντόπιων και ξένων. Αυτό άλλωστε, αποτυπώνεται στις μετρήσεις του ευρωβαρόμετρου, όπου οι αρνητικές γνώμες  για την ΕΕ αυξάνονται ραγδαία. Λογικό μια και οι πολιτικοί, ως γνήσιοι φορείς  των μεγαλοσυμφερόντων, επιχειρούν μια πολιτική ένωση ερήμην των λαών, λαοί που έχουν γαλουχηθεί επί γενεές, σε μια εθνική συνείδηση.

Πάντως το ερώτημα παραμένει. Γιατί κανείς στην Ελλάδα, δεν πληροφόρησε τον λαό για τις επιδιώξεις της ΕΕ; Γιατί δεν έδωσε στους Έλληνες πολίτες την ευκαιρία να αποφασίσουν οι ίδιοι για το αν θέλουν να συμμετέχει η χώρα τους σε μια τέτοια ένωση κρατών; Γιατί κανείς πολιτικός που υποστηρίζει ότι η Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, είναι μονόδρομος για ένα μέλλον που οδηγεί στην ευημερία, δεν μίλησε στους ψηφοφόρους για το τι μέλλει γενέσθαι στην ΕΕ και για ποιες υποχρεώσεις απορρέουν από την συμμετοχή της χώρας μας; Θεωρούν ότι μόνο αυτοί, ως εθνοσωτήρες, διαθέτουν το αλάθητο και οδηγούν εκ του ασφαλούς την Ελλάδα σε μια ιστορική επιλογή όπου θα διασφαλίσει το ιστορικό της μέλλον, ακόμη και αν καταστραφούν μια-δυο γενιές Ελλήνων; Ποιοι είναι αυτοί που κουνούν το δάκτυλο στον Ελληνικό λαό, ως οι γνώστες της μόνης αλήθειας; Ποιος είναι ο κ. Σαμαράς, που κατέλαβε τηνκ εξουσία υποσχόμενος επαναδιαπραγμάτευση και το μόνο που αποδείχτηκε ότι είναι ικανός να κάνει είναι μια υποτελής διαχείριση της εξουσίας, όπου εξαντλείται σε επικοινωνιακούς λεονταρισμούς χειρίστου τύπου; Ποιος είναι ο κ. Βενιζέλος, που προκειμένου να διατηρήσει έναν ρόλο στην Κυβέρνηση, δεν διστάζει να βυθίσει ακόμη και το κόμμα του στην ανυποληψία του εκλογικού σώματος; Ποιος είναι ο κ. Τσίπρας, που ξαφνικά αποφάσισε πως η διάσωση της ευρωζώνης είναι υπεράνω των πολιτών της χώρας του, των οποίων ταυτόχρονα ζητά την ψήφο τους;

Ποιοι είστε όλοι εσείς μωρέ; Κάποιοι πολιτικάντηδες υποτελείς σε ξένα συμφέροντα. Το να διαμορφώσεις ευρωπαϊκή εθνική συνείδηση πάντως, δεν επιτυγχάνεται με τερτίπια εκφοβισμού και τρομοκράτησης του λαού. Γι’ αυτό να είστε σίγουροι. Όσο για τα εθνικά κράτη της Ευρώπης, όπως αυτά διαμορφώθηκαν τον 19ο αιώνα, εκεί εν τη γενέσει τους, φαίνεται το ότι είναι αδύνατον να συμπορευθούν οι λαοί σε μια ενιαία εθνική ευρωπαϊκή συνείδηση, με πρόσχημα την ειρήνη των λαών, όπως προέκυψε ως ανάγκη μετά την σφαγή του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, πράγμα που κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν ως απλή ρητορική προκειμένου να ελέγξουν τους λαούς. Αυτό όμως είναι ένα θέμα που θα μας απασχολήσει σε επόμενο άρθρο.

Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου Πάτρας

Πηγή: Ε.ΠΑ.Μ. ΠΑΤΡΑΣ