Η κρίση «μασάει» το πολιτικό σύστημα

Του Δημήτρη Μηλάκα

Έχει επισημανθεί και αναλυθεί κατ' επανάλη­ψη ότι η κρίση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα δεν περιορίζεται μόνο στη σφαίρα της οικονομίας. Δεν θα μπορούσε άλλωστε μια κρίση σε παγκόσμιο επίπεδο και σε τόσο μεγάλο βάθος να εκτονωθεί στη σαθρή έτσι κι αλλιώς ελληνική οικονομική πραγματικότητα, αφήνοντας ανέ­παφο το κοινωνικό - πολιτικό εποικοδόμημα.
 

Όσο προχωρά ο χρόνος, γίνεται φανερό ότι η κρίση, αφού ξετίναξε το. αραχνοΰφαντο πέπλο της ελληνικής οικονομίας, πετώντας στα μπάζα εκατομμύρια εργαζομένους, έχει αρχί­σει να «μασάει» και να «καταπίνει» το μεταπο­λιτευτικό πολιτικό προσωπικό, ιδιαίτερα αυ­τό που διεκδίκησε τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ήδη το ΠΑΣΟΚ, απομονωμένο από την κοινωνία (και τη συντριπτική πλειονότητα των κατά καιρούς ψηφοφόρων του), έχει μετατραπεί σε μια αγέλη καιροσκόπων διατεθειμένη να συμμαχήσει και με τον διάβολο, αρκεί να έχει πρόσβαση στον μηχανισμό της εξουσίας.
 

Το τι ακριβώς περιμένει τη λεγόμενη «δεξιά παράταξη» του Σαμαρά εύκολα μπορεί να το προβλέψει κανείς χωρίς να είναι μάγος. Αρκεί να λάβει υπόψη του με ποιον τρόπο κυβερ­νά τη χώρα και ποια ακριβώς είναι τα αποτελέσματα αυτής της διακυβέρνησης. Περί του τρόπου, κάτι λίγα πληροφορηθήκαμε χτες από τη βιντεοσκοπημένη συνομιλία του Ηλία Κασιδιάρη με τον γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου, κορυφαίο δηλαδή θεσμικό παράγοντα, Τάκη Μπαλτάκο.
 

Περί των αποτελεσμάτων αυτής της διακυ­βέρνησης όλοι πια γνωρίζουν, αρκεί να κοι­τούν με μάτια ανοιχτά δίπλα τους στον δρό­μο και όχι τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Έχοντας κάποιος ανοιχτά τα μάτια βλέπει τον φαύλο κύκλο του αέναου δανεισμού με νέους όρους και προαπαιτούμενα, μέχρι την οριστι­κή εκποίηση των πάντων. Αυτό που, απ' ό,τι φαίνεται, δεν έχει αντιληφθεί ο πρωθυπουρ­γός, οι βουλευτές του και οι συνεταίροι του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση είναι ότι προορίζο­νται και αυτοί για εκποίηση, καθώς για την 

πα­ραμονή στην εξουσία δεν είναι αρκετή η στή­ριξη των δανειστών της Μέρκελ και κάποιων εγχώριων «μεγάλων παικτών». Η κυβέρνηση ξεχνά πως, για να κυβερνήσει, απαιτείται και μια ελάχιστη κοινωνική συναίνεση, την οποία καταφανέστατα έχει χάσει και μπορεί να την αναζητήσει, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγμα­τα, στις κάλπες.

Πηγή: «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ»