ΔΕΗ, ένα λαϊκό μέγαρο

Του Στάθη

Η χώρα σκοτώνει το θηρίο της. Οχι η χώρα -ποια χώρα άλλωστε- αλλά τα ανδρείκελα που την κυβερνούν υπό τις διαταγές των γκαουλάιτερ που την ξεσχίζουν. Μεγάλη υπόθεση για την Ελλάδα υπήρξε η ΔΕΗ! και μ’ έναν τρόπο

την αγαπούσαμε. «Υπάρχει αγάπη στην οικονομία;» θα πει κανείς, συναισθήματα στις παραγωγικές σχέσεις; στις επιχειρήσεις; - θα το πει, αν έχει αδειάσει η καρδιά του.

Η ΔΕΗ υπήρξε η μεγάλη μηχανή που έβαλε μπροστά την ανάπτυξη της χώρας μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο πόλεμο - μια Δημόσια Επιχείρηση

που η νικήτρια Δεξιά εκείνης της εποχής (1950) υπό το κράτος άλλων προτεραιοτήτων (τότε) του μεταπολεμικού κόσμου (όπου οι φιλοδοξίες και οι αγώνες των λαών καθιέρωναν ή απαιτούσαν κοινωνικό κράτος) έδινε στη νεότευκτη επιχείρηση

δημόσιο και αυστηρά δημόσιο χαρακτήρα με την εντολή να παράγει φθηνό ρεύμα για τον λαό και τις επιχειρήσεις - ήταν η ΔΕΗ ένα θηρίο «κοινής ωφελείας» όπως τη λέγαμε αργότερα, που μεγάλωσε γρήγορα, έγινε κοινή περιουσία όλων μας, πήρε αγκαλιά τη χώρα και εξηλέκτρισε την επικράτεια - φωςεκ φωτός και

μυθική αυτή η εταιρεία, ΔΕΗ ακούγαμε και το ηλεκτρικό έφθανε στο χωριό, έργα ακούγαμε και δούλευε κοσμάκης, έστηνε φράγμα η ΔΕΗ στον Λάδωνα. Με το ζόρι στην αρχή, «έχει διακοπή η ΔΕΗ», λέγαμε, τρεμόπαιζαν ενίοτε τα φώτα στο σπίτι, έγιναν ύστερα οι διακοπές παρελθόν, ήρθαν ηλεκτρικά ψυγεία στα σπίτια, το βράδυ διαβάζαμε, μερικά παιδιά είχαν δικό τους πορτατίφ,

μας κόστιζε η ΔΕΗ, αλλά μας κόστιζε γλυκά, «κλείσε τον διακόπτη πίσω σου» φώναζε η μάνα μου, «μπαίνεις κραπ, βγαίνεις κραπ» έλεγε σε μια ελληνική ταινία ή ο Σταυρίδης ή ο Φωτόπουλος ή ο Παπαγιαννόπουλος, δεν θυμάμαι πια.

Θηρίο η ΔΕΗ. Μηχανικοί, εργοδηγοί, εργάτες, εναερίτες νεύρωναν την Ελλάδα με καλώδια, με δύναμη, ένας δικός μας εσώτερος σοσιαλισμός -ο εξηλεκτρισμός που έλεγε ο Λένιν- μεγάλωνα μαζί της, αργότερα φοιτητής

έκανα φίλους που δούλευαν στη ΔΕΗ, φραγματάδες, ηλεκτρολόγοι, εργατιά σε πλήρη άνθιση - δούλεψα κι εγώ για τη ΔΕΗ, έκανα αφίσες για την πρόληψη των εργατικών ατυχημάτων, Λαντ Ρόβερ στα δάση, τοπογράφοι μηχανικοί, μεγάλωνε το Θηρίο κι έκανε καλή δουλειά, χαρούμενοι εργαζόμενοι, αισιόδοξοι για το μέλλον, δημόσια η επιχείρηση,

άρχισε όμως ο κόσμος γύρω της να αλλάζει. Συνεπώς και μέσα της. Μια γλίτσα, κάτι ημέτεροι, να τοι και οι πρασινοφρουροί, άρχισαν να παίρνουν στα χέρια τους το Θηρίο και να μεριές μεριές να το μαγαρίζουν. Πλάκωσαν και τα λαμόγια, άλλαξε η γλώσσα της εποχής, μιλούσαν για ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια οι κρατικοδίαιτοι κηφήνες κι έβαλαν από κοινού με τους σμπίρους τους στο χέρι ΔΕΗ, Ολυμπιακή, ΟΤΕ, όλα τα προικιά της χώρας,

«συντεχνίες» έλεγαν τα συνεταιράκια τους οι αεριτζηδογλίτσηδες (πάντα κρατικοδίαιτοι) - έβαλαν στη μέση το Θηρίο (κι ό,τι άλλο δημόσιο) κι άρχισαν να το κατατρώγουν. Ετρωγαν κι αγόρευαν

κατά του λαϊκιστή λαού (για να νομιμοποιήσουν τη ληστεία), έτρωγαν και βυσσοδομούσαν! και να τα «ρετιρέ» και να οι «υψηλόμισθοι» και να οι«διεφθαρμένοι». Και ντου στην ιδεολογική τρομοκρατία! Εγινε η εργασία φαρμάκι, σαν να σου κάνουν χάρη για τον πλούτο που παράγεις, για την υπεραξία που σου βουτάνε. Κι άρχισαν οι φιόγκοι να κοροϊδεύουν τους φραγματάδες, τις μηχανικίνες, τους εναερίτες.

Κι έσκουζαν τα παπαγαλάκια για να τρώνε τα κοράκια. Σήμερα τον ΟΤΕ τον έχει η Ντόυτσε Τέλεκομ (κρατική κι αυτή, αλλά άλλου κράτους, ανώτερου), το λιμάνι το έχει η COSCO (κρατική κι αυτή, αλλά άλλου κράτους, ανώτερου), ενώ απ’ την Ολυμπιακή απέμειναν κάτι μπεκάτσες, πλην όμως ιδιωτικές, όπως κι από τα τραίνα θ’ απομείνει το ίδιο. Ο «ανταγωνισμός», ο μέγας θεός της εποχής, έχει κάνει την Ελλάδα κόκαλο την ίδια και λαχταριστό μεζέ για όσους την τρώνε. Δώσε ψίχουλα, μπάρμπα, και βούτα το Ελληνικό. Δώσε ένα τάλληρο και πάρε ένα δεκάρικο.

Με τις ίδιες λιτανείες οι μπαγάσηδες: εκσυγχρονιστές και νεοφιλελεύθεροι συν σμπίρους και τσικό, αποβλάκωσαν πολλούς. Διαίρεσανακόμα περισσότερους, έστρεψαν εκατομμύρια τον έναν εναντίον του άλλου

και κάθε φορά με τα ίδια ιερογλυφικά,

τις ίδιες ιερεμιάδες, τα ίδια κόλπα, χωρίς καν να κουράζονται ψάχνοντας κάποια πρωτοτυπία λένε τα ίδια (ελεύθερη αγορά, χρέος, τόκοι, δεσμεύσεις της χώρας, απελευθέρωση των επαγγελμάτων) και επιτυγχάνουν τα πάντα: σκλαβιά και σκλαβιά, ξεχαρβάλωμα και εξανδραποδισμό, λιμό και λοιμό.

Οι ίδιοι αγριάνθρωποι, οι ίδιοι απάνθρωποι οπλισμένοι με μια χούφτα ταξικά κωθώνια έχουν βάλει μια χώρα στο χέρι και την απομυζούν σαν βδέλλες και σαν βαμπίρ. Λένε ψέματα για όλα, για τις τιμές που θα πέσουν, τα φάρμακα που θα φθηνύνουν, για την παιδεία που θα αναβαθμιστεί - τώρα λένε και για τη ΔΕΗ όλα τα ψέματα που έχουν ξαναπεί. Μόνον ο λιγνίτης που δίνουν προίκα σε όσους αγοράσουν για 1,5 δισ. (στην καλή) τη μικρή ΔΕΗ αξίζει 150 δισ. Μόνο για αυτό (διότι τα 150 δισ. του λιγνίτη είναι ποτισμένα με το αίμα και τον ιδρώτα όλων των Ελλήνων) θα έπρεπε να λογοδοτήσουν και πρέπει να λογοδοτήσουν

αυτοί που σήμερα αγορεύουν με το στόμα του χάρου. Εξακολουθώ να αγαπώ τη ΔΕΗ, τη δουλειά του φορτηγατζή πατέρα μου στα φράγματα, το φως στο χωριό της μάνας μου, τους φίλους μου τους μηχανικούς που δούλεψαν για τη ΔΕΗ μια ζωή, τα ποντισμένα καλώδια και τον άνεμο καθώς περνάει ανάμεσα στους ηλεκτροφόρους ατσάλινους γίγαντες που έστησαν οι εργάτες πάνω σ’ αυτά τα ωραία χώματα - χαρά θεού η ομορφιά τους.

Αγαπάω τη ΔΕΗ και μια μέρα, αν δεν τη δω εγώ, άλλοι θα τη δουν μονοπώλιο λαϊκό.

Πηγή: «ernikos»