Του Μενέλαου Γκίβαλου
Για να κατανοήσουμε το πολιτικό εύρος της κίνησης των Αντώνη
Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου να ζητήσουν ψήφο εμπιστοσύνης θα πρέπει να
ξεκινήσουμε από το πολύ πιθανό δεδομένο ότι η συγκυβέρνηση δεν πρόκειται να
διασφαλίσει τον περιπόθητο αριθμό των 180 ψήφων στη Βουλή ώστε, μέσω της
ανάδειξης μνημονιακού Προέδρου της Δημοκρατίας, να διασφαλίσει την επιβίωση και
αναπαραγωγή της. Αυτό το δεδομένο δεν αποτελεί «ευχολόγιο» της αντιπολίτευσης,
αλλά μια κρίσιμης, κομβικής σημασίας εξέλιξη, για την οποία ήδη άρχισαν να
προετοιμάζονται τόσο η Άνγκελα Μέρκελ όσο και η χρηματοπιστωτική ολιγαρχία.
Εάν ξεκινήσουμε από αυτή, τη μείζονος σημασίας παραδοχή,
τότε θα διαπιστώσουμε ότι τόσο η προσφυγή της κυβέρνησης στη διαδικασία της
ψήφου εμπιστοσύνης όσο και η εμπορία ελπίδων, την οποία έχει μετατρέψει σε
μόνιμη επιχείρηση προπαγάνδας και εξαπάτησης η συγκυβέρνηση, όχι απλώς
αποτελούν προσωρινές, εφήμερου χαρακτήρα επιλογές, αλλά και επιτείνουν την
εδραιωμένη εντύπωση ότι το σημερινό κυβερνητικό σχήμα
ακολουθεί μη αντιστρεπτή πορεία κατάρρευσης και πτώσης.
Με τις εκλογές του Μαΐου του 2014 έγινε φανερό ότι η
κοινωνική αντίθεση και διαμαρτυρία προς τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές
πολιτικές μετασχηματίζεται σε πολιτική στάση που οδηγεί το σημερινό κυβερνητικό
σχήμα σε πολιτική «ασφυξία». Είναι η κοινωνική και πολιτική απονομιμοποίηση της
εσωτερικής της διάλυσης. Κι αυτή η εξέλιξη είναι μη αντιστρέψιμη, διότι
συντρέχουν δύο βασικοί λόγοι:
• Ο πρώτος αφορά στην πλήρη ακύρωση και στον ευτελισμό της
κυβερνητικής προπαγάνδας ότι θα υπάρξει «διαπραγμάτευση» για το χρέος, ότι θα
δοθούν φοροελαφρύνσεις, ότι δεν θα ληφθούν «νέα μέτρα».
• Ο δεύτερος και πλέον βασικός λόγος -στον οποίο
εμπεριέχεται ο πρώτος- αφορά στο γεγονός ότι η κυρία Μέρκελ και οι δανειστές
μας εκτιμούν ότι το παρόν μνημονιακό - κυβερνητικό σχήμα εξεμέτρησε το ζην και
ότι το σύστημα των νεοφιλελεύθερων - μνημονιακών συμφερόντων θα πρέπει να
προσανατολισθεί προς το πλέον πιθανό δεδομένο: τη ριζική αλλαγή των κοινωνικών
και πολιτικών συσχετισμών, που θα οδηγήσει σε μια κυβέρνηση με κορμό τον
ΣΥΡΙΖΑ.
Τα συμφέροντα αναπροσανατολίζονται
Ουδείς είναι, φυσικά, διατεθειμένος να «επενδύσει» σε μια
κυβέρνηση και σε κόμματα που καταρρέουν. Η πλήρης αποτυχία της συνάντησης των
Παρισίων, το εξευτελιστικό «άδειασμα» που υπέστη ο Α. Σαμαράς από την Α. Μέρκελ
-αφού ο ίδιος επέδειξε πρωτοφανή επιπολαιότητα και ασύγγνωστη αμετροέπεια-, οι
δηλώσεις Ντράγκι για τη συνέχιση του Μνημονίου αποτελούν απτές πράξεις που
δηλώνουν σαφώς ότι η Ά. Μέρκελ και οι δανειστές μας θεωρούν το δίδυμο Σαμαρά
-Βενιζέλου «τελειωμένο»· τους έχουν και τους δυο «ξεγραμμένους». Τόσο η
γερμανική ελίτ όσο και η χρηματοπιστωτική ολιγαρχία αλλά και τα εγχώρια
μνημονιακά συμφέροντα αναπροσανατολίζουν τη στρατηγική τους με γνώμονα τις
επερχόμενες πολιτικές ανακατατάξεις στο επίπεδο της διακυβέρνησης.
Ασφαλώς, η σημερινή τους στάση, με την άρνηση της συζήτησης
για το χρέος και τη συνέχιση της πολιτικής της λιτότητας και της άγριας
φορολόγησης, απευθύνεται και στη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση,
επιδιώκοντας να προοικοδομήσουν αδιέξοδο στην εξαγγελθείσα κυβερνητική της
πολιτική. Παράλληλα, βεβαίως, επιδιώκουν να αποδυναμώσουν τη θριαμβευτική
επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν μια «διαχειρίσιμη»
πολιτικά και κομματικά εκλογική νίκη του, με συνέπεια να οδηγηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε
συμμαχίες με μνημονιακά «προγεφυρώματα», όπως το Ποτάμι ή το όποιο
μεταμφιεσμένο «υπόλοιπο» του ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό και αποκτά μείζονα σημασία η ισχύς
της κοινω-νικοπολιτικής συμμαχίας που θα οδηγήσει σε ριζική ανατροπή των
σημερινών δεδομένων και συσχετισμών. Γιατί, ασφαλώς, η πορεία και η έκβαση της όποιας
διαπραγμάτευσης, αντιπαράθεσης ή και ρήξης θα κριθούν από την πολιτική απόφαση
και την ενεργό συμμετοχή της ελληνικής κοινωνίας.
Το κύκνειο άσμα του Γιώργου Παπανδρέου δεν ήταν παρά η
«ψήφος εμπιστοσύνης» που του δόθηκε το 2011, για να αποχωρήσει από την
πρωθυπουργία και στη συνέχεια από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα οι Α. Σαμαράς και Ευ. Βενιζέλος, με σπασμωδικές,
εκβιαστικές και προδήλως ηττοπαθείς επιλογές, προσπαθούν να παρατείνουν το
τέλος τους. Ξεχνούν όμως ότι η ψήφος εμπιστοσύνης, με την περιορισμένη εμβέλεια
και σημασία της, θα αποδείξει ότι ο αριθμός των «180» είναι και αριθμητικά και
πολιτικά ανέφικτος. Γι' αυτό είναι πολύ πιθανό η ίδια η «ψήφος εμπιστοσύνης» να
αποτελέσει και τη συμβολαιογραφική πράξη του οριστικού τέλους τους.
Πηγή: «Επίκαιρα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου