Το πάρτι του Πάρι, οι σκλάβοι κι η γυμνή με το…σούσι

Του Άρη Σκιαδόπουλου

Ο Πάρις! Ο γόνος μιας φαμίλιας που έχει τις ρίζες της σ έναν δοσίλογο. Μιας φαμίλιας που εξουσιάζει τον τόπο και που ανδρώθηκε ,όπως κι άλλες σαν κι αυτήν, σε περιόδους που ο κάθε κατακτητής λυσσομανούσε σε βάρος του. Όπως οι τσιφλικάδες που πήραν δώρο από τους Τούρκους τη μισή Ελλάδα για να μας εμφανιστούν στην συνέχεια ως… ευεργέτες.

Ο Πάρις λοιπόν, το μονάκριβο αγόρι τής Μαριάννας, έχει τα γενέθλιά του. Και σε μια Ελλάδα φτωχοποιημένη κατά τα δυο τρίτα, μαζί μ ένα σωρό λακέδες γύρω του εορτάζει. Στο 32ο χλμ τής Αθηνών Λαμίας, στό Grey Warehouse. Ω, τι συγκίνηση!

Οι καλεσμένοι, λέει, άφησαν έξω τα κινητά τους και σύμφωνα με το κόνσεπτ της εκδήλωσης παρέλαβαν από μια βενετσιάνικη μάσκα. Οι μασκαράδες…

Μέσα, είχε φτάσει από ώρα η μαμά Μαριάννα, που φορούσε μια δαντελένια μάσκα, για να ξεχωρίζει από τούς άλλους μασκαράδες! Μέσα και οι… ακόλουθοι. Άνθρωποι της δημοσιογραφίας και πρόσωπα από την πολιτική ηγεσία.

Οι σερβιτόροι ήταν ντυμένοι σκλάβοι και γύρω περιφέρονταν χορεύτριες, που φορούσαν τα απολύτως απαραίτητα. Καί στο σούσι μπαρ ήταν αραχτή μια γυμνή κυρία, που κάλυπτε, λέει, τα γυμνά της σημεία με…. σούσι.

Τι γούστο! Τι αισθητική! Οι σκλάβοι, οι γυμνές κοπελιές…

Έτσι είναι. Αυτή είναι και η πολιτική αντίληψη. Σκλάβους μας θέλουν και γύρω μας να διασκεδάζουν με την απόλυτη κατάντια μας όλοι αυτοί. Να γλεντάνε με τη γύμνια μας και την πενία μας. Μια,Πομπηία πού φτύνει κατάμουτρα τον Πολιτισμό, την παράδοση και την ανάγκη. Ο απόλυτος ξεπεσμός μιας τάξης, σε μια χώρα που πνέει τα λοίσθια. Με νέους ανθρώπους να λιμοκτονούν και με τις αυτοκτονίες να είναι καθημερινή αναφορά του κοινωνικού μας στάτους.

Πέραν όλων αυτών όμως, το πάρτι του Πάρι με τις ξέκωλες έχει έναν συμβολισμό. Ότι η άρχουσα τάξη του τόπου έτσι μας θέλει. Ξέκωλους και σκλάβους. Με το κεφάλι σκυμμένο στα ελάχιστα αφεντικά που διαφεντεύουν χρόνια αυτόν τον τόπο. Πού τον λυμαίνονται μέσα από Τράπεζες και επιχειρήσεις. Και που ορίζουν τις ηγεσίες του.

Είναι αυτή, η Τάξη, που φροντίζει να φωτίζει πρόσωπα της επιλογής της και να μας τα φερμάρει μέσα από τα ΜΜΕ, πού φροντίζει να συντηρεί. Κι αυτά τα πρόσωπα, που επιλέγει, τα μοστράρει στη συνέχεια και ως πολιτική ηγεσία.

Εμείς, άβουλοι και μοιραίοι, πάντα έρμαια των επιλογών αυτής της τάξης, αναπαράγουμε κανονικά το πολιτικό τοπίο έτσι όπως μας το υπαγορεύουν. Κι ύστερα αρχίζουμε τη γκρίνια, αλλά είναι αργά για μάς. Μόνο πια, όταν η τάξη αυτή δει ότι κάποιοι δικοί της «καίγονται», τους ξαποστέλνει (αφού πρώτα τους έχει εξασφαλίσει το υπόλοιπον του βίου) και βγάζει από την καβάντζα άλλους (ίδε Θεοδωράκης).

Σ αυτή την τάξη βασίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν ενδιαφέρει καθόλου τον Σόιμπλε αν πλουτίζουν οι ελάχιστοι με τρόπο προκλητικό. Όχι. Για τον απλούστατο λόγο: Αυτοί οι ελάχιστοι είναι που ρυθμίζουν την επιθυμητή ισορροπία του συστήματος σ αυτόν τον έρμο τόπο. Διότι οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέλουν ακριβώς αυτό που συμβολίζει το πάρτι του Πάρι. Έναν λαό ξέκωλο με υποτακτικούς που τους κουμαντάρουν οι εντολοδόχοι διαχειριστές του μεγάλου κεφαλαίου.

Ένα κεφάλαιο, που επιβάλλει αστέρια στην πολιτική και στην τηλεόραση και που διαθέτει τους σκλάβους, τις ξέκωλες και τους κλόουν του.

Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Μήπως όμως ήρθε η ώρα, η δική μας, ν” ανοίξουμε τα στραβά μας, γιατί αρκετά πια ανοίξαμε τα… πόδια μας!

Πηγή: «Ημερόδρομος»